Roel Bogie

Nederlandstalige samenvatting

maar twee recidieven bevatten kanker en vereisten aanvullende chirurgie. Deze gegevens tonen aan dat in de huidige endoscopiepraktijk de endoscopische behandeling van LNPCPs nog steeds moeilijk is, met ruimte voor verdere verbetering. Om te onderzoeken of eenvoudige interventies het LNPCP recidiefrisico kunnen verminderen, werd in hoofdstuk 6 een systematische meta-analyse uitgevoerd. Het doel van deze meta-analyse was om de effectiviteit van thermische ablatie van de resectiegrenzen na endoscopische mucosale resectie te bestuderen. In totaal 10 studies onderzochten het recidiefrisico bij het toepassen van snare tip soft coagulation (STSC) of argon plasma coagulatie (APC) na resectie van grote darmpoliepen. Het poolen van het risicoverschil van één van beide interventies in vergelijking met geen extra behandeling, toonde een risicoreductie van 18% (95% CI: -26 – -11) na 6 tot 12 maanden. Aangezien STSC geen gebruik van extra materiaal tijdens de colonoscopie vereist, is deze techniek waarschijnlijk het meest kosteneffectief. In het volgende deel van het proefschrift waren de PCCRCs het belangrijkste onderwerp. In hoofdstuk 7 werd een overzicht gegeven van de voorwaarden voor surveillance (opvolging) met coloscopie. Een overzicht van de geldende surveillance richtlijnen in 2015 werd gepresenteerd met een update van de nieuwe richtlijnen gepubliceerd tot en met eind 2021. De intervallen van surveillance verschillen tussen de internationale richtlijnen. Alle richtlijnen benadrukken echter het belang van een goede darmvoorbereiding, een volledige coloscopie, duidelijke communicatie over de intervallen en een hoge detectiegraad van adenomen door endoscopisten. Bovendien zijn de intervallen allemaal gebaseerd op risicostratificatie aan de hand van klinische en pathologische kenmerken van de verwijderde neoplasmata. In de afgelopen 10 jaar is uit nieuw bewijsmateriaal over het risico van colorectale kanker na poliepverwijdering gebleken dat het risico lager is dan verwacht na een initiële hoogkwalitatieve coloscopie. Het risico op het ontstaan van colorectale kanker na verwijdering van sessiele geserreerde (gezaagde) laesies ( sessile serrated lesions ) wordt nu hoger ingeschat en heeft geleid tot intensivering van de coloscopische surveillance bij deze patiënten. Voor de bepaling van de intervallen tussen coloscopie met poliepverwijdering en vervolgscopieën wordt histopathologie gebruikt. Het gebruik van optische diagnostiek zou echter de kosten van histopathologische analyse kunnen verlagen. In hoofdstuk 8 werd de nauwkeurigheid van optische diagnose bij coloscopie uitgevoerd voor het bevolkingsonderzoek darmkanker, bestudeerd. Gegevens van de eerste 3028 kleine poliepen, gedetecteerd in het darmkanker screeningsprogramma in de regio Zuid-Limburg, werden gebruikt om de diagnose van de endoscopist te vergelijken met de diagnose van de patholoog. Kijkend naar poliepen uit het gehele colon, werd een diagnostische nauwkeurigheid van slechts 76% (95% CI: 74 – 77) gevonden, met een negatief voorspellende waarde voor adenomateuze histologie van 69% (95% CI: 66 – 73). Wanneer alleen poliepen uit het rectosigmoïd gebied werden meegenomen, was de diagnostische nauwkeurigheid nog lager met 71% (95% CI: 69 – 74), maar de negatief voorspellende waarde voor adenomen was hoger met 84% (95% CI: 80 – 87). Toepassing van de resect and discard strategie (d.w.z. het verwijderen van de poliepen zonder ze op te sturen voor histopathologie) voor laesies tot 5 mm groot, zou hebben geleid tot meer dan 90% identieke intervallen tussen coloscopie ten opzichte van die na pathologische beoordeling van alle verwijderde neoplasmata. In ongeveer 6% was het interval zelfs korter dan op basis van histopathologische uitkomsten. Op basis van deze resultaten is de nauwkeurigheid van de optische diagnose momenteel niet goed genoeg om de histopathologische diagnostiek achterwege te laten. Of training gericht op coloscopie kwaliteit en de detectie van vlakke colonpoliepen inderdaad de PCCRC incidentie kan verminderen, werd bestudeerd in hoofdstuk 9. Deze vergelijking werd uitgevoerd op basis van geschatte PCCRC incidentiecijfers afgeleid uit meerdere bronnen. De

A

247